Ik geil niet op mezelf

Bij het schrijven van dit berichtje hoop ik een vrij vreemde gewoonte van mij te verklaren. Een gewoonte die je haast verslavend zou kunnen noemen, want ik ben zeker dat ik niet zonder het dagelijks "kijken naar dit ding" zou kunnen leven. Eigenlijk afhankelijk van een weerspiegeling. Lange tijd heb ik me afgevraagd waarom ik deze rare behoefte heb om urenlang voor de spiegel te staan en elk lesuur het miniatuurspiegeltje uit mijn meloenen etui te pakken. Leraren en leraressen schudden hopeloos met hun hoofd, aangezien het geen zin meer lijkt te hebben om er iets van te zeggen. Het dringt wel tot mij door, voor een korte tijd dan. Want een paar minuten later ben ik de waarschuwingen allang weer vergeten en grijp ik gretig naar het stukje glas dat mijn porieën laat zien in spiegebeeld, met of zonder vergroting. Starend naar de lijnen van mijn gezicht, de vorm van mijn neus en mijn volle lippen (eerlijk is eerlijk). Maar ook de kleine irritatietjes zoals zwarte haartjes onder mijn wenkbrauwen die ik vergeten ben te epileren, een beetje uitgelopen eyeliner in het hoekje van mijn oog of een rood vlekje op mijn kin. En als ik de kans krijg pak ik mijn pincet, eyeliner en foundation er zo snel mogelijk bij en pak ik het probleempje aan.
Maar aan de hand van deze "verslaving" hebben mensen misschien een verkeerde indruk van mij gekregen. Vind ik het soms lékker om naar me zelf te kijken, geil ik op mezelf? Of ben ik bang dat ik er niet uitzie en ben ik een onzeker scharminkel? Nee hoor. Maak je geen zorgen, zo zit het niet.
Ik heb er over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat het is ontstaan uit oprechte interesse. Interesse voor het menselijk lichaam, gezichten en emoties. Het liefst zou ik elke seconde van de dag voor de spiegel zitten om te weten hoe ik er uit zie als ik dit of dat doe. Naar de uitdrukkingen van mijn gezicht: hoe ik eruit zie als ik slaap, hoe ik mijn mond beweeg als ik praat of hoe ik kijk tijdens sex. Aangezien dit vaak niet mogelijk is kijk ik altijd om me heen en bestudeer ik de hele dag anderen, onopvallend natuurlijk, wanneer ze slapen en als ze praten (maar tijdens de intieme bezigheden focus ik me toch liever op andere dingen). Gottegot, wat is het heerlijk om mensen zo te bespieden. Ze lijken allemaal verschrikkelijk veel op elkaar en toch is iedereen zo verschillend. Geen één knipoog, lachrimpel of zomersproetje is hetzelfde! Heel begrijpelijk toch dat ik daarom graag 'ons' bestudeer, een ware uitdaging. En terwille van andermans privacy houd ik het zo veel mogelijk bij mezelf. Daarnaast ken ik mijzelf het beste en streef ik er naar ooit een perfect zelfportret te maken, wie weet, wanneer ik genoeg 'onderzoek' heb gedaan naar dit specifieke omhulsel van een zoveelste levensmachine hier op aarde.