Criminele kakkers

Steden grenzen altijd aan tientallen inimini dorpjes. Ze behoren niet tot de stad, maar toch wel een klein beetje. Soms worden ze meegeteld met het bewonersaantal en soms niet. Feitelijk maken ze gebruik van alle voordelige kanten van de stad, maar duiken ze weg voor de drukte.
Ze creeëren hun eigen mini-winkelcentrum met een etos en een albert heijn. Ze voelen zich erg cool totdat ze beseffen dat er altijd wel één ding staat op hun boodschappenlijstje waar ze toch echt voor naar het centrum van de échte stad moeten fietsen.
Ook mijn stad, Leiden, heeft last van die aanplak dorpjes. Al woon ik op de grens der grensen tussen Leiden en zo'n dorpie, ik ben heel blij dat ik niet één straat verder woon. Het zogenaamde dorp achter mij heet Oegstgeest, een dorp met status. Jan Wolkers is er opgegroeid en heeft er zelfs een boek over geschreven, poe poe.
In Oegstgeest zijn de huizen allemaal nét iets groter en is de gemiddelde leeftijd nét iets ouder. Het UGG's gehalte is ook iets hoger en er lopen veel meer hockeysticks rond. Om de hoek bij mij zit één van de 'winkelstraten', want dit dorp heeft er zelfs twee! Naast de supermarkt, de apotheek en de boekenwinkel zitten hier de chique ouwe wijven winkels. Elke dag weer komen er tientallen moeders in Jaguars, of andere dure bakken van hun rijke mannen, met buggy's en kinderen met mini-ugg's aangehuppeld op "De Kemp". Stiekem geniet ik altijd van dit sfeerbeeld. Als ik erheen ga trek ik altijd óf mijn mooiere kleren aan en doe alsof ik er bij hoor. Óf ik trek bijn kapotte spijkerbroek aan en jaag iedereen het stuipen op het lijf.
Maar de aanleiding van dit berichtje was eigenlijk een hilarische gebeurtenis die zich vandaag voordeed in de desbetreffende winkelstraat. Twee tuthola's met hun handtasjes en zonnebrillen hadden zojuist hun boodschappen gedaan bij de Albert Heijn en terwijl ze rustig naar buiten liepen, werden ze ruw beetgepakt door twee politiemannen.. Ze werden aangehouden en meegesleurd in de politiewagen. Ja, écht, ze moesten mee naar het bureau. Het is niet te geloven, maar deze twee dames hebben (snoepjes) gestolen uit de Appie! Je had hun gezicht moeten zien.. Ze probeerden zich nog enigszins een houding te geven, maar ze konden wel janken van schaamte. Zielig hoor.
Ja, het is een raar dorp met blijkbaar criminele kakkers, maar er valt veel te beleven en te zien. Ik ga er graag heen.

Het trucje van de verkleinwoordjes

Dit berichtje is bedoeld als een klein levenslesje. Uit eigen ervaring kan ik jullie namelijk een handig tipje geven: Gebruik meer verkleinwoordjes!
Je zult het vanzelf merken, alles om je heen wordt een stukje liefelijker en schattiger. Alles klinkt minder grof en prettiger in de oortjes.
Zelf probeer ik zo vaak mogelijk gebruik te maken van dit techniekje. Je moet alleen oppassen want als je het te vaak toepast wordt het irritant en ben je niet meer te volgen.
Maar let op, gebruik het wel op de juiste momenten! Sommige dingen willen namelijk liever niet verkleind worden en kunnen zelfs beledigend worden opgevat (denk aan: geslachtsdelen!).
Als je het een beetje onder de knie hebt, zal je er vanzelf achter komen hoe goed het werkt. Je komt liever over terwijl je toch hetzelfde verkondigt. Zelfs scheldwoordjes worden verzacht. Van "sukkel" naar "sukkeltje", van "muts" naar "mutsje" en van "kut" naar "kutje". Leuk hè?
Tegenwoordig heb ik het gevoel alsof alles maar groter en méér moet zijn, waardoor we het "klein maar fijn" vergeten. Door vaker -je/-tje/-pje achter iets te zetten, neem je dingen eigenlijk met een korreltje zout, verwachtingen zijn minder hoog, en daardoor ook haalbaarder. Zo kun je sparen voor een auto, maar ook voor een autootje, een lief klein fijn autootje. Ééntje waar je bijna net zo gelukkig van wordt, maar die wel een stukje minder onbereikbaar is. Daarnaast zijn verkleinwoordjes ook goed voor de lijn. Want een stukje taart is veel gezonder dan een stuk taart, maar je kunt er net zoveel van genieten.
Het gebruiken van verkleinwoordjes is als door een roze, lila, babyblauwe brilletje kijken. Maar vergeet hem niet soms af te zetten, want anders vermindert het effect. Het is goed om af en toe weer kennis te maken met de grove, grote wereld en na een tijdje weer te vluchten in het kleine, onschuldige wereldje van de verkleinwoordjes.
En als je me niet gelooft, moet je het maar testen. En als je me wel gelooft trouwens ook! Enjoy(tje)

Schaamteloos zweten

Met stip op nummer één, mijn meest gehate eigenschap: zweten. Het is niet eens een eigenschap, maar een automatisch functioneringsverschijnsel van ons lichaam. We doen 't niet expres en toch roepen we de meest afkeurende reacties op. Niks is zo smerig als zweet in het openbaar. Klotsende oksels, zweetvoeten en van die grote druppels die sijpelen over het voorhoofd. Goor, al helemaal wanneer je het kan ruiken..
Daarom doen we er alles aan om het te verbergen. Flessen deodorant gaan er doorheen en iedereen weet dat je beter géén grijze, strakke truitjes kan dragen (toch?). Want je wenst niemand toe jouw mega zweetplekken te zien wanneer je besluit je handjes in de lucht te gooien.
En dat terwijl zweten eigenlijk doodnormaal is, en let wel: zeer nuttig! Want als je het bloed en bloedheet hebt, zorgt dit laagje vocht voor dat kleine beetje verkoeling. Mijn vader zegt altijd dat ik trots moet zijn op de zweetdruppeltjes terwijl we aan het wandelen zijn en liters vocht verliezen, gepaard met een knalrode tomatenkop. Het is een 'natuurlijk' proces en behoudt de lichaamstemperatuur. Zucht. Maar sexy vind ik het niet...
Bij mezelf dan. Want grote gespierde mannen daarentegen, mogen van mij best een beetje verhit raken. Door zware inspanning bijvoorbeeld. Het is tenslotte een teken van fanatisme en doorzettingsvermogen. Daarbij maakt het hen op de een of andere manier woest aantrekkelijk!
Zweet kan er zelfs voor zorgen dat je de juiste partner uitkiest. Want liefde is.. iemand anders zijn zweet lekker vinden. Naja, lekker is misschien niet het juiste woord, maar je kunt het in ieder geval uitstaan! Het is namelijk bewezen dat je je partner kiest op geur, lichaamsgeur, en ook ik kan uit ervaring zeggen dat ik nog nooit een 'lover' heb gehad die stonk (naar mijn mening dus).
Ach, waarom doe ik eigenlijk zo moeilijk over iets wat iedereen doet, dat er gewoon bijhoort en zelfs zijn voordelen heeft? Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik vind dat we er ons geen hol van aan moeten trekken. Wat kan het eigenlijk kwaad? De mooiste moment zijn toch wanneer je je geen zorgen hoeft te maken of je er sexy uitziet of lekker ruikt. Tijdens een wild concert Pendulum op Lowlands bleef niemand en niks droog en velen konden hun haren wel uitwringen maar ik had nergens last van, want bij mij was het ook behoorlijk nat tussen mijn billetjes.. Zonder schaamte. Heerlijk toch!
Als we dat nou eens wat vaker zouden doen. Want waar het eigenlijk allemaal om draait is enkel schaamte. Waarom vinden we zweten zo erg? Odat we ons ervoor schamen. Is dit nodig? Misschien niet, maar het zit er zo ingeprent.
Schaamte zou met stip op nummer één staan van mijn meest gehate eigenschappen moeten staan! Misschien moet ik daar ook meer eens een berichtje over schrijven..

Hand vs. Poot

Als ik me bedenk dat zo veel mensen zich verbonden voelen met dieren, kan mij dat erg verbazen aangezien de mens zich meestal erg arrogant opstelt ten opzichte van 'beesten'. Men maakt vaak de onderscheiding tussen mensen en dieren, terwijl we ondertussen wel beter zouden moeten weten. Tenminste, als je in de wetenschap gelooft. Bij biologie leerde ik dat dieren in verschillende groepen zijn verdeeld, van schimmels tot gewervelden. En de gewervelden zijn weer ingedeeld in soorten, waaronder de mens. De uitdrukking "mens en dier" is dus nonsens, we zouden moeten zeggen: dieren, waarónder de mens. Toch wil niemand de overeenkomst maken met dieren, want wij zijn zogenaamd veel beter dan zij. De vergelijking met een dier is zelfs een belediging..
Ik zou bij God niet weten waarom wij ook maar één haartje beter zouden zijn dan dieren. We zijn een stel bazige tuthola's die denken dat we meer rechten hebben dan de andere soorten dieren, omdat we toevallig op twee benen kunnen lopen en grotere hersens hebben. We vernielen huizen, voedsel en levens van onze soortgenoten omdat we verslaafd zijn aan luxe. De grootste, gevaarlijkste beesten, dat zijn wij!
We zijn respectloos tegenover de anderen tótdat we ze nodig hebben, voor ons eigen zelf. We kopen er éen, sluiten hem op, praten er tegen, vertroetelen hem en denken dat we een nieuwe vriend hebben. Laat me niet lachen, hoe kunnen mensen en dieren nou vrienden zijn terwijl ze niet eens op elkaar lijken? Een échte dierenvriend geeft toe een dier te zijn! En pas dan heb je het recht om hand in poot te lopen/zitten.

Gebruiksonvriendelijke tweewielers

De houdbaarheidsdatum van een fiets lijkt steeds korter te worden. Vroeger was het nog heel normaal dat een Gazelle 20 jaar mee ging maar tegenwoordig geven ze het na 2 jaartjes al op. Logisch, ze maken ook een hoop mee. We rijden van hot naar her onder de meest barre weersomstandigheden, we smijten onze fietsen neer tussen overvolle fietsenrekken en vallen met fiets en al op de grond. En dan zijn er nog de jonge vandaaltjes die het stoer vinden om je wiel een trap te geven! Junkies die hem rustig meenemen en lamme koorballen die hem huppekee in de gracht kieperen!
Ach, onze lieve fietsjes hebben een hoop te verdragen. Maar juist daarom zouden we op z'n minst mogen verwachten dat ze ons niet telkens in de steek laten?! Keer op keer zit je opgescheept met een lekke band, mijlenver van huis. Je ketting ligt eraf, slag in je wiel, remmen kapot, bel stuk, trappers staan stil, etcetera etcetera... Tijd voor verandering. We leven nu in de 21e eeuw en de meest ingewikkelde microchips worden uitgevonden terwijl we nog steeds op hetzelfde model rijden als 50 jaar geleden. En als je iets wilt hebben met enigszins kwaliteit ben je gelijk een paar honderd euro lichter. Maar je zou wel gek zijn om zoveel geld over te hebben voor een ding waar je niet eens mee naar de club durft te gaan, omdat hij tóch wel gestolen wordt.
Onzin. Het móet mogelijk zijn om een simpele, goedkope en stevige versie te ontwikkelen. Geheid een gat in de markt. Er moet toch een goede reden zijn voor het feit dat deze nog niet bestaan? Bijvoorbeeld vanwege alle fietsenmakers die met onze krakkemikkige fietsen hun brood verdienen, misschien hebben zij er wel  iets mee te maken...
Ja, ik voel me bedrogen. Elke keer als ik afscheid moet nemen van mijn vertrouwde vervoersmiddel. Ik heb ze nooit erg lang gekend maarja, je raakt toch gehecht aan zo'n rammelbakkie. Ik vind niks zo fijn als het rijden in de nacht, muis en muisstil, wanneer mijn rammelende fiets klinkt als een ritmische bulldozer. Het herkenbare geluid dat de omgeving waarschuwt voor mijn komst. Het was natuurlijk elke keer te voorspellen dat er een dag zou komen waarop Fietsje in elkaar zou storten.. Maar toch, het blijft jammer.
Wat zou ik blij zijn met een nieuw maatje met zijn nieuwe geluidjes waar ik mijn toekomstige avonturen op kan beleven. Een perfect maatje, die me niet teleurstelt en waar ik geen afscheid van hoef te nemen tot mijn dood ons scheidt.. Dus voel je, als nerd, gerust aangesproken om deze voor mij uit te vinden: de 21e eeuws fiets!

Lentekolder

Het overkomt iedereen volgens Uil. "Jou, jou, jou en zélfs JOU!" Jullie geloven het niet maar wat één van de bekendste Disneyfilms ons vertelt is de realiteit. Wanneer het zonnetje begint te schijnen, vogels hun liederen gaan zingen en konijntjes door de grasgroene weilanden huppelen ontstaat er een warm gevoel van binnen. Kriebels in de buikjes, het is weer zo ver! Neurieënd zit je op de fiets en ruik je een frisse lentegeur. Alles om je heen krijgt weer kleur en de zon verft een warme gloed over de straten. Ook de wangetjes worden weer roze, de haren worden lichter en de schouders bruinen een beetje bij. Dit alles maakt de aarde en zijn bewoners een stuk aantrekkelijker. Knappe koppen en ontblote armen of benen lokken zich, wie kan deze verleiding weerstaan?
Door de hormonen raak je verstrikt in een rooskleurige situatie die je niet had zien aankomen. Een knipoog en een kusje. Van het één komt het ander. Zelfs bij jou! Want ook jij lijdt aan de Lentekolder! Onweerstaanbaar, de natuur van de liefde.
En ook als je de liefde al gevonden hebt en deze hebt gedeeld tijdens de barre winter, kan de lente weer een frisse draai geven aan een spannende relatie. Samen hebben jullie de koude tijden doorgezeten, fantaserend over de prachtige zomer die jullie tegemoet staat. Geplande vakanties, dagjes aan het strand en biertjes op het terras. Natuurlijk hebben jullie genoten van de knusse wintermomentjes en de romantiek van de sneeuw. Maar wat was jij het spuug en spuugzat om telkens, dik verpakt, op en neer te fietsen.
Maar rond deze periode van het jaar is het droomwereldje éindelijk in zicht. Je het nieuwe zin en energie om er weer op uit te gaan! Een boost. Ook jullie zijn samen getroffen door de Lentekolder en je leert elkaar weer opnieuw kennen in de zonneschijn.
Toen ik dromend uit het raam keek vanuit de trein en ik de groene weides, vogeltjes en lammetjes zag, dacht ik aan de diertjes uit het bos van Bambi. De scène waarin de lente begint en iedereen spontaan verliefd wordt. Bloempje vindt een ander stinkerdje tussen de bloempjes. Stampertje laat zich verleiden door een knappe jonge dame en uit enthousiasme stampt ie ver-schrik-ke-lijk snel met zijn voetje. En wanneer Bambi een slokje neemt uit een vijvertje loopt Feline naar hem toe, zijn jeugdvriendin maar dan groot geworden en prachtig mooi.. Ze geeft hem een likje en giechelt.
Lachend hadden de jongens het weggewuifd toen Uil hun op de hoogte bracht van het grote fenomeen: de Lentekolder... Maar tegen de Lentekolder valt niks te doen, het zijn de hormoontjes die op hol slaan en hun prooi achterna gaan.
En zo gaat het ook bij ons. Jaja, misschien vind je dit nu onzin, maar ook jij huppelt straks hand in hand door de wei! Pas maar op..
YOU WILL GET TWITTERPATED!

Help! Een bloederige ***

Een groot taboe voor jongens, en hetgene waar meisjes het liefst zo'n vijf dagen per maand over zeiken: het lozen van het bebloede baarmoederslijm dat ongebruikt is gebleven. Buikkrampen, een opgezwollen lijf, rugpijn en zwaardere borsten. Logisch dat het vrouwelijke geslacht de gewoonte heeft om een groot gevoel van zelfmedelijden te ontwikkelen rond deze periode. Want het is en blijft oneerlijk. Wij verwachten daarom ook dat iedereen rekening houdt met onze maandelijkse ziekte. Maar weten mannen hoe ze dit doen?
Mannen vinden zichzelf al zielig genoeg. Een week droogstaan, chagrijnig gezelschap en een heleboel mascara tranen op je nieuwe witte overhemd. Oké, ik zal niet verder overdrijven, maar sommigen ervaren dit  nou eenmaal zo. Is het daarom niet een beetje te veel gevraagd om ook nog eens naar de supermarkt te racen voor tampons en chocola? Wij denken dat we zielig zijn, maar voor deze heren is het ook erg zwaar! Daarom hoop ik jullie te helpen met een paar handige tips.
Het is niet zo fijn als vrouwen ongegeneerd alles laten slingeren. Opeens vis je overal (in je eigen badkamer, naast je bed of op de tv!!) dingen vandaan die je nooit eerder hebt gezien. Gedraaide watjes, verpakt in inimini plasticjes. Nog niet te spreken over die luiers met vouwrandjes! En je vraagt je af, is dit nou echt nodig, dat ze overal zijn? JA, dat is het. Want wij vrouwen zijn op álles voorbereid, een van ónze goede eigenschappen. Dus tip 1: Respecteer dit en nog beter: stop zelf ook een tampon in je tas voor het geval dat. Al is het maar om te voorkomen dat je voor gek loopt met een wijf waarbij een rode druppel onder haar rokje naar beneden sijpelt over haar, nog witte, bovenbenen.
Tip 2: Zorg dat jouw badkamer voorzien is van een pedaalemmertje!! Uitleg spreekt voor zich.
Tip 3: Blijf zo veel mogelijk uit de buurt en in de buurt tegelijkertijd(paradoxje). Zorg dat je geen last hebt van haar labiliteit maar geef een knuffel wanneer nodig. Doet wonderen!
Tip 4: Begin niet over de irritaties in verband met geslachtsgemeenschap. (Geheime tip 5: En waag anders een keer de rode zee als je toch zo stoer bent)
Dit was mijn korte, maar hulpzame blogje. Ik hoop dat de mannen er iets aan hebben gehad en de vrouwen zich iets beter begrepen voelen. Lang leven pedaalemmertjes en knuffels!

Man-onvriendelijke porno

Mannen lusten er wel pap van, zeker als ze een tijdje droogstaan of op hun 20e nog maagd zijn: porno. Oftewel: gore, onrealistische seks op een beeldscherm om zich bij te masturberen terwijl het kwijl uit de mond loopt. Siliconenborsten, gebleekte anussen en verkleinde schaamlipjes. Naar mijn mening vrouwonvriendelijk. De vrouw wordt afgebeeld als een lustobject, waarmee je even kan 'ballen' of respectloos over heen kan spuiten. Maar ik word daar niet zo wild van. En het ergste vind ik dat mannen een vervormd beeld van de vrouw kúnnen ontwikkelen en er zijn een hoop vrouwen die zich daar zeer onzeker door voelen. In Amerika is het zelfs heel normaal om op je 18e verjaardag een schaamlipverkleining te krijgen.
Naar aanleiding van een aflevering Spuiten & Slikken heb ik kennis gemaakt met het begrip porna. Porna is vrouwvriendelijk en daarom ook voor ons toegankelijker. De vrouwen zijn alledaags en de sex is passievol. Vrouw én man worden realistisch afgebeeld. En dit heeft me aan het denken gezet. Als mannen zo geweldig kunnen genieten van vrouwonvriendelijke seks waarom zouden wij dan niet lekker mogen wegkwijlen bij man-onvriendelijke seks. Mijn voorstel om porno te compenseren: porni. Man-onvriendelijke porno met onrealistische mannenfiguren! Lekker respectloos doen tegenover de man. Maar toen ik mij hier iets bij probeerde voor te stellen kon ik moeilijk bedenken wat mannen respectloos zouden vinden. Want ik betwijfel of mannen het net zo erg als wij vinden om als lustobject te worden gezien. En ook denk ik dat ze het geen groot probleem zouden vinden als wij de touwtjes in handen zouden nemen en ze 's stevig vast te binden of te pijnigen. Als ik aan het mannelijk geslacht vraag wat écht man-onvriendelijke zou zijn, vertrekt hun gezicht en zwijgen ze. Waarschijnlijk flitsen de meest smerige en gore beelden door hun hoofd. Beelden die ik liever ook niet zie. Als mannen nou wat kwetsbaarder waren.. hadden wij ook eens ons lolletje en onze kleine wraakactie. Jammer. Erg jammer.

Ik geil niet op mezelf

Bij het schrijven van dit berichtje hoop ik een vrij vreemde gewoonte van mij te verklaren. Een gewoonte die je haast verslavend zou kunnen noemen, want ik ben zeker dat ik niet zonder het dagelijks "kijken naar dit ding" zou kunnen leven. Eigenlijk afhankelijk van een weerspiegeling. Lange tijd heb ik me afgevraagd waarom ik deze rare behoefte heb om urenlang voor de spiegel te staan en elk lesuur het miniatuurspiegeltje uit mijn meloenen etui te pakken. Leraren en leraressen schudden hopeloos met hun hoofd, aangezien het geen zin meer lijkt te hebben om er iets van te zeggen. Het dringt wel tot mij door, voor een korte tijd dan. Want een paar minuten later ben ik de waarschuwingen allang weer vergeten en grijp ik gretig naar het stukje glas dat mijn porieën laat zien in spiegebeeld, met of zonder vergroting. Starend naar de lijnen van mijn gezicht, de vorm van mijn neus en mijn volle lippen (eerlijk is eerlijk). Maar ook de kleine irritatietjes zoals zwarte haartjes onder mijn wenkbrauwen die ik vergeten ben te epileren, een beetje uitgelopen eyeliner in het hoekje van mijn oog of een rood vlekje op mijn kin. En als ik de kans krijg pak ik mijn pincet, eyeliner en foundation er zo snel mogelijk bij en pak ik het probleempje aan.
Maar aan de hand van deze "verslaving" hebben mensen misschien een verkeerde indruk van mij gekregen. Vind ik het soms lékker om naar me zelf te kijken, geil ik op mezelf? Of ben ik bang dat ik er niet uitzie en ben ik een onzeker scharminkel? Nee hoor. Maak je geen zorgen, zo zit het niet.
Ik heb er over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat het is ontstaan uit oprechte interesse. Interesse voor het menselijk lichaam, gezichten en emoties. Het liefst zou ik elke seconde van de dag voor de spiegel zitten om te weten hoe ik er uit zie als ik dit of dat doe. Naar de uitdrukkingen van mijn gezicht: hoe ik eruit zie als ik slaap, hoe ik mijn mond beweeg als ik praat of hoe ik kijk tijdens sex. Aangezien dit vaak niet mogelijk is kijk ik altijd om me heen en bestudeer ik de hele dag anderen, onopvallend natuurlijk, wanneer ze slapen en als ze praten (maar tijdens de intieme bezigheden focus ik me toch liever op andere dingen). Gottegot, wat is het heerlijk om mensen zo te bespieden. Ze lijken allemaal verschrikkelijk veel op elkaar en toch is iedereen zo verschillend. Geen één knipoog, lachrimpel of zomersproetje is hetzelfde! Heel begrijpelijk toch dat ik daarom graag 'ons' bestudeer, een ware uitdaging. En terwille van andermans privacy houd ik het zo veel mogelijk bij mezelf. Daarnaast ken ik mijzelf het beste en streef ik er naar ooit een perfect zelfportret te maken, wie weet, wanneer ik genoeg 'onderzoek' heb gedaan naar dit specifieke omhulsel van een zoveelste levensmachine hier op aarde.

Wat is kunst?



Edvard Munch - Het zieke kind

 
 Toen ik me ging verdiepen in Edvard Munch, bekend van De Schreeuw en Madonna, ben ik gaan twijfelen aan de definitie van kunst. Maar nog belangrijker, wat heb je nodig om een echte kunstenaar te zijn? Kun je kunst maken met een beetje talent of zijn er meer aspecten van belang? Munch was van mening dat een emotionele lading essentieel was.
Het interessante aan deze beroemde schilder is dat hij veel meer was dan dit alleen. Hij was van alle markten thuis, had alles uitgeprobeerd en was vooral vernieuwend en verassend, wat zijn succes verklaarde. Hij besloot, na tien jaar geschilderd te hebben, te experimenteren met de grafische kunst. Hij ging aan de slag met etsen, houtsnedes en lithografieën (steendrukkunst) terwijl hij hier niet voor had geleerd. Hierdoor keek hij "out of the box" en maakte bijvoorbeeld houtsnedes waarbij de nervan van het hout nog te zien waren. Of hij sneed het hout in stukken en maakte variaties in kleuren en compositie. Dit was nooit eerder gedaan. Zijn doel was echter niet om te experimenteren vanwege het experimenteren, maar hij wilde communiceren met zijn medemens. Zijn boodschap overbrengen en zijn diepliggende gevoelens, omdat hij dit in het echte leven niet kon. Of geen mensen had met wie hij kon communiceren. Op jonge leeftijd heeft hij haast al zijn naastenliefden verloren en heeft hij van dichtbij het ziekenbed van zijn zusje meegemaakt. Dit beeld is hem zo bij gebleven, en hij streefde er naar om dit over te brengen in zijn werk. Maar het was moeilijk om exact te verbeelden wat hij daar zag, in die kamer. Een grauw bleek meisje met rode haren die weerkaatste tegen het witte laken, haar diep blauwe wallen, bevende handen en haar futloze uitstraling. Dood en doodziek. "Het zieke meisje" is daarom een thema dat vaak terugkeert in zijn werken. Hij probeerde telkens opnieuw het juiste beeld te creëen. Hij was woedend dat dit hem was overkomen en vroeg zich dagelijks af: waarom?!
Munch: “De wortels van mijn kunst liggen in mijn ontdekkingstocht naar de inconsequenties van het leven. Waarom was ik niet zoals andere mensen? Waarom werd ik geboren terwijl ik daar nooit om heb gevraagd? Het waren mijn woede over deze onrechtvaardigheid en mijn voortduren nadenken daarover die al mijn kunst hebben beïnvloed; deze gedachten lagen achter al mijn werk en zonder deze zou mijn kunst volkomen anders zijn geweest.”
Doordat hij van jongs af aan in aanraking is geweest met de dood en ziekte, had Munch een angst ontwikkeld. Levensangst! Door de kwast op te rapen bleef hij overeind in moeilijke tijden, maar het gekke is dat hij later zegt dat hij niet meer zonder zijn angst zou willen leven. Hij niet meer fysiek gezond zou willen zijn. Het is iets wat bij hem hoort en zonder deze angst had hij deze kunst niet kunnen maken.
Munch: “Zolang ik me kan herinneren heb ik aan een intens gevoel van levensangst geleden en ik heb getracht daaraan uitdrukking te geven in mijn kunst. Zonder angst en ziekte zou ik zijn geweest als een schip zonder roer.”
Ook heeft Munch een duidelijke visie over kunst. Kunst is bedoeld om gevoelens over te brengen en niet alleen als decoratie aan de muur. Hij vond het zonde dat werken vaak verdwenen in een privécollectie en niet de kans kregen om met zoveel mogelijk mensen te communiceren.
Munch: “In mijn kunst heb ik getracht uitdrukking te geven aan mijn eigen leven en aan de betekenis ervan. Door dat te doen hoop ik dat ik ook andere mensen zal helpen hun eigen levens te begrijpen.”
Om uitdrukking te geven aan zijn eigen leven schilderde hij alleen herinneringen, beelden die hij in zijn hoofd had. Hoe hij dingen eerder had gezien, maar niet op dat moment zág, zoals impressionisten dit deden. Hij schilderde letterlijk een momentopname met zijn gevoel daarin verwerkt. Deze momentopnames waren vaak geen fijne herinneringen en ontstonden uit pijn en verdriet. Bekende thema's van zijn werken zijn bijvoorbeeld ziekte, dood, verdriet, pubertijd, de pijn van de liefde en jaloezie. Enkele keren schilderde hij zijn positieve gevoelens, maar het sombere overheerste altijd.
Munch: “Wat is kunst? Kunst komt voort uit verdriet en vreugde, maar voornamelijk verdriet. Zij wordt geboren uit het leven van mensen.”
Munch: "Deze schilderijen zijn het resultaat zijn van diepe gedachten, van lijden – het zijn de voortbrengselen van slapeloze nachten, de vruchten van fysieke en mentale foltering.”
Oftewel, Munch maakt duidelijk in zijn citaten dat kunst alleen voor komt uit verdriet en vreugde. Maar het verdriet overheerst, en zonder zijn angst en mentale foltering had hij niet de kunst kunnen maken die hij maakte. Zijn traumatische herinneringen zijn de aanleidingen geweest van zijn kunst en zorgden ervoor dat hij behoefte had om iets te communiceren met zijn medemens. Was Munch net zo'n beroemde schilder geweest als hij een gelukkige en gezonde man was geweest? Ik denk van niet, ik denk dat kunst zeker voorkomt uit gevoelens en uit de wil om een boodschap over te brengen. Helaas zijn heftige gevoelens vaak negatief. En opmerkelijk is dat veel kunstenaars depressief zijn, alcoholist zijn of een traumatische jeugd hebben gehad. Misschien is het een voorwaarde om ongelukkig te zijn wanneer men échte kunst wilt maken. Het zou verklaren waarom ik al jaren iets op papier wil zetten maar niet weet wat..

Jaloezie

Mijn eerste berichtje over, naar mijn mening, een van de ergste gevoelens die er is. Sinds een vrij korte tijd heb ik kennis gemaakt met het duiveltje dat van binnen aan mij knaagt en een stemmetje in mijn hoofd waardoor ik me continu dingen aanpraat en me zorgen maak over niks. Het is niet nodig om hier over in te zitten maar op het moment dat je in de zevende hemel bent wil je daar voor eeuwig blijven en je zal er alles aan doen om hiervoor te zorgen. Natuurlijk instinct. Je bent op je hoede, gezonde bescherming tegen factoren van buitenaf die "eventueel" jouw perfecte relatie kunnen verpesten. Valse beschuldigingen, foute vooroordelen en rare vermoedens. Goede vriendinnen van hem, ex'en, stalkende meisjes op Facebook, be aware! Het hoort er allemaal bij. En nee, ik ben geen freak. Of eigenlijk.. heel veel meisjes zijn een beetje freaky. Én niet te vergeten, jongen kunnen net zo erg zijn. Het voordeel van de mannen onder ons is ze het minder laten merken, ze houden het voor zich en voorkomen een hoop gezeik, goede eigenschap!
Een manier om elkaar niet op de zenuwen te werken: net zoals mannen de jaloezie voor je houden. Maar, je moet er wel vrede mee hebben en uit ervaringen durf ik te zeggen dat opkroppen niet werkt. Des te erger is het wanneer je het er allemaal uitspuwt wanneer je een paar wijntjes op hebt! Oei.
Het enige wat je kunt doen is je erbij neerleggen en je partner volkomen te vertrouwen. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet nog steeds niet hoe je dat precies doet maar het is het proberen waard (als het goed is). Maar nog belangrijker: wees vooral eerlijk. Laat hem maar zien dat je gevoelens hebt en dat hij daar best wat rekening mee mag houden. Wij zijn geen aanstellers, wij kiezen er niet voor om ons zo te voelen, daar zorgde hij voor vanaf het moment dat hij jou in zijn armen nam. Hij is tenslotte van jou. En als je net zo monogaam bent als ik wil je hem niet delen, met niemand niet!

Standaard introductie



 Ook ik, Sam, zal me allereerst even voorstellen.. Saai? Nee hoor, ik vind zeker van niet. Want in mijn ogen is niemand saai. Natuurlijk drinken de meesten liever geen biertje in de kroeg met mevrouw geitenwollensokken in teva's. Maar ik zal je vertellen dat zelfs bij háár een hoop mensen zich zouden verbazen over de avonturierster die schuilt achter haar jampot-glazen bril. Spannende verhalen over erg lang laufen en kleine schandaaltjes in afgeragde tenten... Erg interessant.
Ik ben ieder geval van plan om ook voor jullie mijn 'normaal meisje'-masker af te zetten en tot in de spannende details vertellen over het leven van dé Sam, ook wel een aardbei. Maar ik zal jullie niet de hele tijd gaan lastig vallen met mijn puberale probleempjes, ik hoop een verfrissende visie te geven op wat er om mij heen gebeurt.
Mijn brein kan erg boeiend zijn.
Dames en heren, ik presenteer u dus een meisje van (nu nog) 17 jaar oud. Ze houdt van tekenen, schilderen, muziek (om te luisteren), toneel spelen en ze bevindt zich het liefst in het centrum van Leiden met fijne mensjes. Daar geniet ze van een wijntje op een terrasje of in een leuk cafeetje als het koud is. En dat is het vaak. Het liefst bezoekt ze festivals en concerten maar kan zich dit niet altijd permitteren. Helaas. Al het geld dat ze wel heeft, besteedt ze aan haar uitgebreide aardbeienspullencollectie.
Ik ben trouwens geen beroemdheid, topsporter, junky, seriemoordenaar, spion of iets dergelijks. Wel hoop ik meer te gaan beleven volgend jaar. Of eigenlijk, over 4 maanden al, vertrek ik hoogst waarschijnlijk voor 10 maanden naar Ecuador om daar te verblijven in een gastgezin en mijn tijd te besteden aan vrijwiligerswerk. Het fijne weet ik er nog niet van, maar de inschrijving is zo goed als rond en ik probeer me er mentaal op voor te bereiden!
Ik hoop dat ik u al licht geprikkeld heb. Een klein pietsie beetje nieuwsgierigheid heb opgewekt, dat is voor mij, als onervaren blogger, al meer dan voldoende!
U hoort snel meer van mij!